گفتم بیا بشین کنار من یکم تنهایی در کن، خسته نشدی از بس دور اتاق راه رفتی و نرسیدی؟
گفت: بذار خبری ازش نگیرم ببینم اونم خبری ازم نمیگیره؟
گفتم: چی؟
گفت: لامپ آشپزخونه رو روشن گذاشتی؟ نیاد ببینه خاموشه چراغا فکر کنه خوابیدیم بذاره بره.
گفتم: دیگه آخراشه.
گفت: نکنه زیادی لاغریم، قد آغوشش نمیشیم، از ما میزنه بیرون، دیگه مارو نمیخواد؟
گفتم: شام حاضره بیا بشین یه لقمه بخور.
گفت: مرسی، من انقد خودمو خوردم دیگه اشتها ندارم. گفتی چی آخراشه؟
گفتم: اینکه میگی «بذار ازش خبر نگیرم ببینم اونم ازم خبر نمیگیره؟» یعنی دیگه چیزی نمونده برسین به تهش. به نظرم رهاش کن بره.
گفت: خوش به حالت.
گفتم: هزار بار بهت نگفتم این پسره سُره، سعی نکن با دستات بگیریش؟
گفت: خوش به حالت.
گفتم: تا وقتی جذابی که عادت نشی. تکراری نکن خودتو براش. مثل شطرنج میمونه، نباید بذاری حرکت بعدیتو حدس بزنه.
گفت: خوش به حالت.
گفتم: زهرمار. چی میگی هی؟ خوش به حال چیم؟
گفت: کسیو دوس نداری، نمیفهمی دوس داشتن یعنی چی.
لقمه تو دهنم ماسید. خواستم سینک ظرفشویی رو پر از آب کنم گردنشو بگیرم فرو کنم تو سینک و بگم: من کل این قدم زدنای بیهوده و پیوسته ی دور اتاقو جزوه شو پاکنویس کردم رو طاقچه س.
دیدم روی دیوار خود عاشق پندارانِ سلیطه سرشت یادگاری نوشتن به چه ارزد؟ به ارزن.
چیزی نگفتم. لیوان آبو گذاشتم پشت لقمه ی ماسیده در گلو.
| محمدرضا جعفری |
درباره این سایت